Pierwsze co rzuca się w oczy przy lekturze Silver Surfer: Czarny to rysunki. Nie ukrywam, że to był główny powód, dla którego ten komiks sięgnąłem. Rysownik Tradd Moore i kolorysta Dave Stewart wznieśli się na wyżyny i dali popis swoich umiejętności tworząc oprawę graficzną w stylu Jacka Kirby’ego. Na kadrach dzieje się bardzo dużo psychodelicznych rzeczy i w połączeniu z jaskrawą kolorystyką daje mieszankę wybuchową.

Wielu z was pewnie nie wie, ale bardzo lubię obrazy Picassa czy Salvadora Dalego. Trochę ten tom przypomina mi właśnie taką podróż przez różne malarskie style. Bardzo mi się podobało, że mogłem trochę dłużej posiedzieć i poprzyglądać się poszczególnym kadrom. Teraz sobie zdałem sprawę, że rzadko kiedy dogłębnie analizuje rysunki – zazwyczaj czytam i zerkam do cię dzieje w tle, bo też w innych pozycjach wszystko jest jasne na pierwszy rzut oka. Natomiast czasem tyle dzieje się na stronach Silver Surfera, że potrafiłem się zgubić i nie do końca wiedziałem, co się dzieje. Jeżeli dobrze rozumiem, to też mógł być taki zamysł twórców.