Co zatem zrobiło FromSoftware, że gra z gatunku, którego tyle samo graczy uwielbia, ile nienawidzi, odniosła taki sukces? Według mnie przyczyniła się do tego między innymi formuła otwartej mapy i dowolność eksploracji. W trylogii DS większość lokacji była liniowa i korytarzowa, więc ktoś o słabszych nerwach szybciej się poddawał, bo łatwo było utknąć w miejscu. Następnym hamulcem mógł być boss, z którym ktoś sobie po prostu nie radził, chyba że przywołał drugiego gracza do pomocy. Bez wstydu przyznam, sam również korzystałem z tej mechaniki w kryzysowych momentach i gdyby nie ta możliwość, pewnie utknąłbym na dłuższy czas, albo porzucił grę na dobre. 

W Elden Ring dużo łatwiej można się odnaleźć pomiędzy walkami z dużymi przeciwnikami fabularnymi. Mamy do dyspozycji ogromną mapę, na której ukryte są bardziej lub mniej różne lochy, jaskinie i miejsca, w których po prostu możemy podbić statystyki naszej postaci. Nie zapominajmy, że ostatnie dzieło zespołu Hidetaki Miyazakiego to RPG pełną gębą, a więc celem naszej eksploracji jest ciągłe ulepszanie postaci. W trylogii DS, czy w Bloodborne ciężej jest levelować naszego podróżnika i wracać do miejsca, żeby pchnąć fabułę dalej, a tutaj jest to wręcz pożądana kolej rzeczy. Trafiamy w nieodpowiednie miejsce? Robimy krok w tył i wracamy silniejsi (pozdrawiam tych, co poszli za szybko do Caelid). 

Kolejnym elementem ułatwiającym życie zmatowieńcom są gęsto rozmieszczone miejsca łaski, czyli odpowiedniki ognisk, przy których odradzamy się po śmierci. Ile razy byłem sfrustrowany, jak musiałem iść do bossa po raz kolejny, choćby w pierwszej części Dark Souls, a konkretnie mówię tu o Ornsteinie i Smoughu w Anor Londo. Tutaj tego elementu po prostu nie ma, bo i rozległe obszary powodowałyby stratę czasu na podróże.