Film jest ekranizacją prozy włoskiej pisarki Eleny Ferrante (-tej od Genialnej przyjaciółki). Na warsztat bierze temat macierzyństwa. Nie jest to jednak cukierkowa wizja jaką bombardują nas media. To historia bólu i żalu. To świadectwo, że ten mityczny instynkt nie budzi się w każdej kobiecie, nawet pomimo starań i licznych prób. Niektóre z nich czują się w rodzicielstwie jak w więzieniu. Kiedyś robiące karierę, rozwijające się, teraz siedzą w domu, czytając kolejny raz tę samą książeczkę mając poczucie uwsteczniania się. Rodzi się pytanie, czy pełniąc rolę matki, trzeba rezygnować z roli autonomicznej jednostki, z własnej kobiecości? Jak je zatem pogodzić? Czy to możliwe?

Moim zdaniem to temat niezwykle aktualny. Ile kobiet zachodzi w ciążę pod presją otoczenia i zakodowanego przekonania, że taka kolej rzeczy i każdą to czeka, mając nadzieję, że kiedy dziecko pojawi się na świecie, to poczują z nim tę wyjątkową więź? Od małego przygotowuje się dziewczynki do roli matki. Lalki bobasy z butelkami, ubranka na zmianę, wózki czy różowe nosidełka. Ważnym symbolem jest lalka córki Niny, poczochrana, pomazana długopisem, pełna piachu. W momencie stresujących wydarzeń dziewczynka gryzie ją, wyładowując na niej swoje emocje i frustracje. Podobnie do Niny czy Ledy.

Kobiety w filmie przytłacza życie. Mają mnóstwo dylematów i ciężko im dokonać wyboru, bo są świadome, że żaden z nich nie pozostanie bez konsekwencji. Szukają w sobie wsparcia i akceptacji dla podjętych decyzji, mówią o tym co czują i czego się wstydzą. Chociaż pozornie są zupełnie inne, to łączy je potrzeba przeżycia czegoś więcej niż to, co jest im pisane. Nosząc w sobie poczucie porażki, chcą oderwać się od codzienności.