Black Adam posiada ponadto kilka innych pozytywnych kwestii, o których warto wspomnieć. Pierwsza z nich to bez wątpienia kreacja Doktora Fate’a, w którego wcielił się Pierce Brosman. Aktor nadał tej postaci wyrazistości, a także pewnego rodzaju tożsamości, gdyż dla zdecydowanej większości odbiorców przed seansem, był to bohater raczej z koszyka tych nieznanych, bądź nieznacznie kojarzonych.

Pod kątem technicznym wyróżniłbym warstwę wizualną, która w filmie gra pierwsze skrzypce. Ciężko doczepić się chociażby do walk, które niczym żywcem wyjęte
z serii Mortal Kombat, imponują swoim dopracowaniem, jak i przemyślanymi technikami z pełnego wachlarzu magii kina. Aspekt obsady poszczególnych ról także wyszedł niczego sobie. Wcześniej wspomniałem o bardzo dobrej obsady Brosmana, wyróżniającego się elegancją i spokojem. Dwayne Johnson w roli tytułowego bohatera również wypadł solidnie, jednakowo pod kątem wizualnym, na czele z masą mięśniową, po elementy czysto aktorskie. Aldis Hodge jako Hawkman również udźwignął trudy swojej kreacji, wysuwając na pierwszy plan jego cechy charakterystyczne wyjęte rodem z serii komiksowych. Zbudowanie postaci z wysokim ego, wierzącej głównie w rozwiązania siłowe, wbrew pozorom nie należy do najprostszych zadań. W tym wypadku udało się zdać na solidną czwórkę
z plusem.

Szerokie grono filmoznawców mogłoby uznać zalety tej produkcji jako metaforyczne mydlenie oczu. Ciężko bowiem ukryć, że film posiada znacznie więcej wad niż zalet. Oprócz mizernego scenariusza, na niekorzyść reżysera momentami działa również to, co początkowo miało uchodzić za modelowy szkielet sukcesu – efekty specjalne. Paradoksalnie twórcy najwidoczniej byli świadomi wszelkich niedociągnięć starając się je zakamuflować stosując ochoczo technologie slow motion. Na wysoką przewidywalność poszczególnych wydarzeń, jak i większości zwrotów akcji również nie można przymknąć oka. Tym bardziej że całość dopełniona jest banalnymi dialogami, jak i niepotrzebnym wplataniem co niektórych wątków światopoglądowych.