Wspomniałem wyżej, że w Layers of Fear napotkamy proste zagadki środowiskowe, choć zastanawiam się, na ile można nazwać coś zagadką, jeśli klucz albo kod do otworzenia drzwi znajduje się w pokoju obok. Można powiedzieć, że nie jest to najważniejsze, ale w takim razie po co dawać wyzwanie graczowi czymś, co właściwie nie stanowi żadnego wyzwania? Tym bardziej, że produkcja jest symulatorem chodzenia i otwierania drzwi. Wydaje mi się, że na spokojnie można było inaczej zaprojektować lokacje, żeby tego uniknąć.

Była jednak sytuacja, w której podobała mi się jedna z zagadek – jest sekwencja, w której coś nas ściga po mieszkaniu, a my musimy szukać kluczy i z dialogów musimy wywnioskować, do którego pokoju należy się udać. To było ciekawe i stresujące, że musimy gdzieś dobiec, a na karku cały czas czujemy oddech przeciwnika. Jednakże ponowne – gdyby taka sytuacja miałaby miejsce raz czy dwa, byłoby to naprawdę świetne, ale z takimi momentami ucieczki spotkamy się w praktycznie każdym rozdziale. Przez to też później już nie czuć tej presji i klimatu, tylko myślimy sobie: “okej, teraz ponownie trzeba biec i omijać obiekty, i nie dać się złapać”. Traci to na tej unikalności.

Muszę przyznać, że muzyka w Layers of Fear bardzo buduje nastrój i dodatkowo podkręca klimat wielu scen. Oprócz samych utworów w grze uświadczymy też mnóstwo dziwnych i niepokojących dźwięków, które mogą nas przyprawić o gęsią skórkę.

Chciałbym też pochwalić dodatkowe historie, które dopowiadają pewne fakty na temat fabuły i bohaterów z innej perspektywy. Odnoszę też wrażenie, że w tych fragmentach jest zdecydowanie mniej zbieractwa i pojawiają się bardziej nieoczywiste (jak na ten tytuł) zagadki.