Zdaję sobie sprawę, że jestem w mniejszości, ale serio uważam, że serial robi wiele rzeczy lepiej od komiksu. Dużo wątków jest bardziej rozbudowanych i bohaterowie są lepiej zarysowani. Zakładam też, że po prostu adaptacja jest przystosowana do współczesnego odbiorcy, w porównaniu do pierwowzoru, który wychodził w latach 1989-1996.

Tom Sturridge jako Morfeusz wypada genialnie. Z tego co czytałem, to do tej roli przesłuchano ponad 200 aktorów, więc chyba rzeczywiście wybrali najlepszego. Jego prezencja i głos – coś niesamowitego.

Podobnie ze Śmiercią (Kirby Howell-Baptiste) – pojawia się tylko na jeden (a nawet niecały) odcinek i kradnie show. Ciekawe jest to, że ta postać wydaje się być najbardziej ludzka ze wszystkich Nieśmiertelnych ukazanych na ekranie. Z nią też jest związana najsmutniejsza scena, która doprowadziła mnie do łez.

Dziwną decyzją dla mnie natomiast jest wrzucenie do jednego epizodu historii ze Śmiercią oraz opowieści o Hobie (Ferdinand Kingsley), który to zawarł pakt z Władcą Snów, przez który nie może umrzeć. Spotykają się co 100 lat w tym samym miejscu i człowiek zdaje relację, jak wykorzystuje swoje życie. Osobiście jest to dla mnie najlepsza historia, ale wrzucenie jej do jednego odcinka z wątkiem Śmierci sprawia, że można poczuć, jakby sklejono dwa odcinki w jeden, by dobić do tych standardowych 50 minut.

Pierwotnie te opowieści ukazały się jako dwa osobne i krótkie zeszyty. Zapewne za krótkie, żeby zrobić z nich godzinny epizod. Jednak wydaje mi się, że w przypadku netflixowej dystrybucji nie powinno być problemu, żeby jeden odcinek był dłuższy od innego. Tym bardziej że nie musi on się zmieścić do ramówki telewizyjnej i cały serial wychodzi w jednym momencie, więc nikt nie będzie zawiedziony, że czekał tydzień i dostał tylko 30 minut materiału. Teraz jakbym chciał sobie wrócić do mojego ulubionego wątku, to będę musiał przewinąć połowę odcinka, zamiast po prostu włączyć jeden.