Początek filmu, pokazuje pierwsze kroki Stana w branży, to najlepsze co w dziele del Torro można obejrzeć. Cudowny klimat, wspaniałe sceny z Willemem Dafoe (ten człowiek urodził się, by grać) i wszechobecny brud. Późniejsze wydarzenia mogą przyciągać uwagę widza, w końcu dookoła łatwo dostrzec styl noir, ale na tym kończą się pozytywy.

Do dalszej części podchodziłem 3 razy. Po prostu kompletnie straciłem zainteresowanie tym, co dzieje się na ekranie. Sceny i dialogi były nudne, a próba wzbudzenia współczucia profesjonalnemu oszustowi, to trudne zadanie. Niemniej, udało mi się skończyć ten twór i nie byłem zadowolony, jak rozwinęła się historia.

Nie wiem, czy to przez oklepany i sztampowy motyw od zera do bohatera, czy przez zupełnie inny fakt. Jaki zapytacie? Już śpieszę z odpowiedzią. Reżyser i scenarzysta posłużył się zabiegiem, który działa na mnie jak płachta na byka. Pominął cały rozwój wewnętrzny mentalisty, a zastąpił go napisem „dwa lata później”. Jest to dla mnie leniwe rozwiązanie, oczywiście możliwe, że podobnie zrobił autor książki, wtedy to jego powinno się krytykować. Po prostu bardzo drażni mnie, kiedy oglądamy jakąś postać i po minucie ona nagle prezentuje zupełnie inne zachowania i mechanizmy. Ja jako widz, chcę zobaczyć, jak ten człowiek się zmienia, niestety tutaj tego nie doświadczyłem.