Po pierwszym odpaleniu gry byłem oczarowany. Postapokaliptyczny świat, cukierkowa grafika i dość przyjemne (przynajmniej z początku) sterowanie bardzo przypadło mi do gustu. Niestety, po kilku godzinach zaczęły pojawiać się coraz to nowe zgrzyty. Nie zrozumcie mnie źle, wiem, że jest to dopiero pierwszy tytuł studia Tiny Roar, ale XEL, pomimo ogrywania go na PS5, potrafił przyciąć się momentami dość mocno i spadek FPS był odczuwalny. Skrzynki ze znajdźkami nie dały się otworzyć, a wróg po śmierci potrafił nagle, jak gdyby nigdy nic, pojawić się ponownie. Ponadto, podczas blokowania tarczą, atak przeciwnika potrafiły magicznie przeniknąć przez nią i spowodować obrażenia. Tekstury wczytywały się z opóźnieniem, a postacie niezależne magicznie tańczyły w miejscu, a nawet przeskakiwały po mapie.

Co do grafiki natomiast nie mam zastrzeżeń. Paleta barw jest cukierkowa,urocza i zapadająca w pamięć. Kolejne lokalizacje odwiedzane przez nas nie są zlepkiem asetów kupionych w internecie. Spójrzcie tylko na screeny w tym artykule. Nie jest to jednak najładniejsza gra tego roku, czy rewolucja graficzna na miarę Crysisa. Ot tytuł, który (niestety?) powoli zniknie w mroku premier.

Na pochwałę również zasługuje oprawa muzyczna, stworzona przez Gidona Wolffa.