Na początku poznajemy historię Joela – człowieka, który po wybuchu apokalipsy zombie stracił wszystkich najbliższych. Dwadzieścia lat później Joel zajmuje się przemytem i tak właśnie spotyka Ellie – czternastoletnią dziewczynkę, której charakter ukształtował świat zainfekowany przez grzyba. Nie zna ona rzeczywistości, w której nie trzeba walczyć na każdym kroku o przetrwanie – nie tylko z przemienionymi, bo jak to bywa w produkcjach postapo, największym zagrożeniem jest drugi człowiek.

Bohaterowie, nie tylko ci pierwszoplanowi, są bardzo dobrze napisani. Z jednej strony zdajemy sobie sprawę, że protagoniści tak szybko nie zginą. Z drugiej strony, są tak realistycznie skonstruowani, że gdy ocierają się o śmierć, to realnie się o nich martwimy. To nie sa postacie z jedną cechą charakteru, a rzeczywiście ludzie z krwi i kości. W trakcie swojej przygody przechodzą przemianę  w iście filmowym stylu – uczą się przeżycia w tym niebezpiecznym świecie, poznają się, a co najważniejsze – my jako gracze naprawdę przywiązujemy się do nich.

Podoba mi się, jak The Last of Us umiejętnie dawkuje akcje. Naprzemiennie z etapami swobodnej eksploracji w poszukiwaniu zasobów, pościgami oraz sekwencjami, w których musimy się skradać, żeby uniknąć wykrycia przez zombie czy bandytów. To wszystko sprawia, że gracz się nie nudzi, bo co chwilę zmienia się tempo rozgrywki i trzeba być przygotowanym na każdą ewentualność, bo nie wiemy, czy za rogiem nie czai się zainfekowany.

Gameplayowo czuć, że jest to gra Naughty Dog. Mają oni swój bardzo charakterystyczny styl level designu czy poruszania się postaci. Gdy wchodzimy do danej lokacji, od razu mniej więcej wiemy, czego możemy się spodziewać: widzimy duży, otwarty teren z rozstawionymi samochodami, murkami czy ogrodzeniami – zapewne zaraz będziemy musieli się zetrzeć z paroma bandytami; muzyka się uspokaja, więc możemy spokojnie pozwiedzać okolicę i pozbierać zasoby. Jeżeli graliście w Uncharted, to w The Last of Us odnajdziecie się doskonale. Czy to źle? Absolutnie nie. Po co zmieniać drastycznie coś, co jest bardzo dobrze wykonane? Jednakże nie jest to przygodowa gra akcji, jak wyżej wymieniony tytuł, TLoU jest bardziej kameralną opowieścią.

Zasoby zbieramy po to, żeby ulepszać swój ekwipunek czy tworzyć przedmioty potrzebne do walki lub leczenia się. Trzeba dobrze zarządzać zapasami, ponieważ nie jest ich w tym postapokaliptycznym świecie dużo, a często musimy wybierać, czego potrzebujemy w danej sytuacji.

Do pojedynków też warto podchodzić raczej oszczędnie i eliminować oponentów po cichu, a starcia z użyciem otwartego ognia powinny być jednak ostatecznością. Naboje są bardzo cenne, a hałas przyciąga kolejnych zombie, z których grupą może być trudno sobie poradzić w pojedynkę.

Samych rodzajów zarażonych jest kilka – podstawowe to Biegacze czy Czychacze. Najbardziej przerażający są jednak Klikacze – grzyb tak obrósł ich głowy, że nie są w stanie nic zobaczyć, a charakterystyczne ,,klikanie” wykorzystują do orientowania się w terenie. W momentach konfrontacji z tymi przeciwnikami produkcja zamienia się w prawdziwy horror.