Z odcinka na odcinek fabuła coraz bardziej stawała się chaotyczna, sprawiając wrażenie połączonych ze sobą w mało przemyślany sposób wyrywków. Natłok nowych wątków i postaci, wyglądał na desperacką próbę szukania sposobu na wprowadzenie scen akcji – mam tu na myśli m.in. scenę ataku na konwój Nilfgaardczyków, sceny z Cahirem i Yennefer w kanałach Oxenfurtu, wątku zainfekowania Eskela przez Leszego czy widowiskową walkę na koniec sezonu w sali biesiadnej Kaer Morhen. Szczególny zarzut mam co do tej ostatniej. Serial na każdym kroku podkreśla jak bardzo Ciri jest wyjątkowa i jak wielkiej mocy jest spadkobierczynią, jednak przywołane przez nią kamienne bazyliszko-dinozaury z innego wymiaru to już nawet dla mnie było lekkie przegięcie. Showrunnerka Lauren Schmidt Hissrich mimo licznych zastrzeżeń fanów, co do drastycznych modyfikacji fabuły, dalej wydaje się forsować swoją wizję w myśl zasady, by było wszystkiego dużo i głośno. Zestawiając ze sobą oba sezony, widać, że poziom pomiędzy nimi jest nierówny. W pierwszym doświadczyliśmy wraz z bohaterami spokojnej podróży prowadzącej do pierwszego spotkania Geralta i Ciri, natomiast drugi sezon to zupełna jazda bez trzymanki – masa dodatkowych wątków (również tych stworzonych od nowa na potrzeby serialu) i wprowadzonych postaci, w których osoby nie zaznajomione wcześniej z książkami Sapkowskiego mogły mieć trudność się odnaleźć. Wiedźmin od Netflix mimo osadzenia fabuły w inspirowanym słowiańską mitologią uniwersum, z sezonu na sezon coraz bardziej zaczyna przypominać generyczny serial fantasy, po którego obejrzeniu nie zostanie nam za wiele sentymentu. Czy trzeci sezon podreperuje obecną sytuację? Dowiemy się już za kilka dni.