Prawdopodobnie każdy z nas zna, albo chociaż kojarzy ze szkoły, mit o porwaniu Persefony przez Hadesa. Bardzo się cieszę, że autorka podeszła na swój sposób do opowiedzenia tej historii, bo umówmy się – w oryginalne jest ona mocno niepokojąca i mogłoby wyjść z tego coś na wzór 365 dni. Całość została przeniesiona do współczesności bogowie używają telefonów komórkowych czy jeżdżą drogimi samochodami. Olimp to wielka metropolia, w której wiecznie młodzi, piękni i bogaci mieszkańcy spędzają czas na różnych bankietach. 

Na jednej z takich imprez pojawia się przystojny niebieski jegomość – Hades​,​ oraz Persefona – dziewczyna, która do tej pory wychowywała się w świecie normalnych ludzi. W wersji Rachel Smythe zostaje ona podstępem skierowana do Podziemi i tam poznaje ich Władcę. Podoba mi się ich pierwsza rozmowa, jest taka niezręczna, ale dzięki temu idealnie oddaje emocje zagubionej nastolatki, która staje oko w oko z obiektem swoich westchnień.  

Jednak to, co najbardziej urzekło mnie w tym komiksie​,​ to jego oprawa wizualna. Nie wiem, czy widziałem tak oryginalnie wyglądający komiks. Całość wygląda trochę tak, jakby tusz wylał się na strony, w konsekwencji kadry wyglądają tak, jakby zostały niedokładnie pomalowane. Zdarza się, że kolor wychodzi poza obrys, ale nadaje to ciekawej dynamiki. Każda osoba jest narysowana innym kolorem, dzięki czemu łatwiej zidentyfikować różne postacie, ale to nie jest tylko decyzja estetyczna – bohaterowie zdają sobie z tego sprawę i zwracając się do siebie​,​ do tego nawiązują.