Kto nie spotkał się nigdy z legendarnym już cytatem z Baldur’s Gate, niech podniesie rękę. Jako że nie widzę ruchu na Sali, to przechodzę dalej. Tak jak Drużyna Pierścienia we Władcy Pierścieni  czy Kompania Geralta w pięcioksięgu Wiedżmina tak i tutaj grupa postaci, na początku w większości dla siebie obcych, współpracując zbliżają się do siebie, finalnie tworząc coś wspaniałego. Jak już wspomniałem, główną bohaterką jest orczyca Viv, która po dziesięcioleciach walki i pracy mieczem i posturą zamierza zacząć prowadzić spokojne życie, propagując wśród mieszkańców Thune smakowity napój. 

Na początku swego przedsięwzięcia poznaje ona hobogoblina Katastrofę, preferującego jednak imię Kat, który znakomicie radzi sobie z ciesielką oraz pracami remontowymi. Gdy nadchodzi czas otwarcia lokalu, na ogłoszenie o pracy asystentki zgłasza się natomiast sukkubka Thandre, która jak się później okazuje, z osobistych powodów przez pewien czas uczęszczała na lokalny uniwersytet. Nie zdradzę wielkiej tajemnicy, jeśli wspomnę, iż między nią a orczycą, pomimo profesjonalnego podejścia do wspólnej pracy, zaczyna rodzić się pewne uczucie. 

Czymże byłaby kawiarnia bez sprzedawanych do kawy słodkości. Szybko przekonują się o tym główne bohaterki, więc niedługo po otwarciu lokalu do obsady dołącza także szczurołak Naparstek, wprost wirtuoz w zakresie słodkich wypieków. Przez kawiarnię przewija się także początkujący bard Pendry czy  Hemington, prowadzący badania student lokalnej Akademii Thaumicznej. Oczywiście Na kartach powieści znajdzie się również miejsce dla postaci o nieco mroczniejszych zamiarach czy przedstawicielach lokalnego półświatka, jednak z upływem czasu może okazać się, iż niektórzy z nich okazują niezdrowe dla zębów zamiłowanie do wypiekanych w kawiarni przekąsek. O tym, czy ta zbieranina postaci to efekt działania artefaktu, czy czarującej osobowości Viv dowiedzieć się można tylko i wyłącznie z treści książki.