Kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Bałam się poziomu filmów Patryka Vegi. Jak się okazało, niepotrzebnie! Film rozpoczyna się od krytyki Masy, gangstera celebryty, którego książki od lat znajdują się na listach bestsellerów. Narrator wspomina, że jest pierwszym, który wsypał mafię i ludzie mu wierzą w to co napisał tylko dlatego, że był pierwszy. Następne są retrospekcje z dzieciństwa naszego Bohatera (postać nie ma imienia, zabieg ten jest ponoć, żeby chronić tożsamość osoby, której dotyczy. Historia ma być na podstawie faktów, ale dobrze wiemy, że w kinematografii to często jest czysty chwyt marketingowy). Tytułowy gangster od podstawówki lubił bójki, stoczył kilka batalii dziennie, przysparzając problemów wierzącym i uczciwym rodzicom. Z łatwością potrafił też wybrnąć z tarapatów i uniknąć konsekwencji, wszystko dzięki umiejętności opowiadania historii – mówił innym to, co chcieliby usłyszeć. Chociaż sam nie wiedział, kim chce zostać gdy dorośnie, czuł, że nie chce być taksówkarzem jak jego ojciec. I że nie ma już zamiaru nigdy nikogo przepraszać. Oprócz bijatyk najlepszą rozrywką było wraz z kolegami zabieranie w nocy samochodu tacie i jeżdżenie po trasie nocnego autobusu. Taka wycieczka pewnego wieczoru doprowadza go na parking przed luksusowym hotelem. Na miejscu spotyka mafiozów w asyście pięknych kobiet. Nocne życie bez zobowiązań i władza fascynują go. W tym właśnie momencie postanawia, że zostanie jednym z nich.

Droga do celu jest wyboista. Widzimy przebitki z archiwalnych taśm i gazet, można dowiedzieć się, jak wyglądała sprawa korupcji i interesów w latach 80 i 90. Słyszymy o potędze Pruszkowa, który za sprawą Pershinga trzęsie całą Polską, o nieudolności policji.