Diametralne zmiany względem poprowadzenia fabuły, jak i samej rozgrywki, zapoczątkowane w poprzedniej części są tutaj kontynuowane i ulepszone.

Koniec z motywem drogi, nasi bohaterowie spełnili ostatnie życzenie Faye. Teraz muszą zmierzyć się z Odynem, nadchodzącym Ragnarokiem i przepowiednią, która wiąże się bezpośrednio z nimi. Stonowana wędrówka z naciskiem na relację ojca i syna została nieco zmieniona. Atreus jest już starszy. Można rzec, że wkroczył w okres buntu. Jest narwany, a świadomość znaczenia jego osoby w przepowiedni uderza mu do głowy. Ma swoje zdanie i przy każdej możliwej okazji stara się je zaakcentować. Są momenty, kiedy naprawdę potrafi być irytujący. Cóż – dorastanie…

Już wcześniej podobała mi się zmiana wizerunku Kratosa, która tutaj jeszcze bardziej się rozwinęła. Koniec z bezdusznym bogobójcą. Facet po prostu chce żyć spokojnie ze swoim synem. Oczywiście chcieć to jedno, móc to drugie – szczególnie, jak się ma taką przeszłość, a pierworodnego czeka trudna przyszłość. Grecki ex-bóg wojny nie boi się już wyrażania innych niż gniew emocji – może nie wszystkich. Do syna przestał mówić „chłopcze”, zaczął nazywać go po imieniu. Stara się brać pod uwagę jego zdanie, potrafi również przyjąć rady innych postaci przewijających się w grze. Co ważne, nie ma zamiaru nikogo zabijać. Chyba że ktoś zadrze z jego rodziną lub przyjaciółmi.

Ewolucję relacji rodzinnej widać w każdej dyskusji. Choć nie zgadzają się ze sobą, to jeden za drugiego jest w stanie oddać życie. Obserwujemy ścieranie się ich odmiennych osobowości, zmagania się ze sobą. Ta dwójka to nadal trzon całej historii. Czuć między nimi komplikacje oraz niewypowiedzianą miłość. Przedstawienie złożoności ich relacji jest jednym z największych plusów tej produkcji. Te dialogi, spojrzenia, tajemnice, podejrzenia czy zaufanie! Są sceny, kiedy tyle emocji wylewa się z ekranu, że z podziwem patrzy się, jaką drogę przeszedł Kratos.