Scenariusz jest bardzo dobrze napisany, są w nim drobne plot twisty. Po zakończeniu miałam wrażenie, że przeżyłam katharsis razem z postaciami. To zawsze bardzo satysfakcjonujące uczucie po opuszczeniu seansu.

Kolejnym plusem, są bardzo dobrze napisane postacie, z którymi można się identyfikować. Mamy kobietę, która zrezygnowała z kariery i poświęciła się macierzyństwu, ale zaczyna się zastanawiać nad słusznością swojej decyzji, po dostrzeżeniu, że wpłynęło to na zaniedbanie jej kobiecej części osobowości. Jest też mąż, który, chociaż z pozoru wydaje się zaangażowany i idealny, tak naprawdę jest obojętny i priorytetem są dla niego drobiazgi, a nie to, co najważniejsze, dusi się w małżeństwie, łaknie nowych doznań. Jest też rozwodnik, który nie odnajduje się w nowej roli i wciąż liczy na to, że się przyzwyczai, ale brakuje mu czasu z dzieckiem i stabilizacji. Jest też młoda i głodna wrażeń dziewczyna, dla której związki są szybkie i mają krótki termin przydatności, każda relacja jest błyskawicznie konsumowana, a monogamia to zło i nuda. Każde z nich cały czas tęskni za zaspokojeniem własnych potrzeb.

F_cking Bornholm jest bardzo minimalistycznym obrazem, jeżeli chodzi o zdjęcia. Całość akcji dzieje się w tych samych lokacjach, głównie przed i w przyczepie kempingowej. Kadry same w sobie są piękne, bo pokazują naturę – dziką plażę, wydmy oraz morze.

Nie wiem, czy to zasługa głośników w kinie, ale film jak na polską produkcję jest bardzo dobrze udźwiękowiony (problemy z głośnością dialogów to powszechnie spotykany problem).

 Warto zwrócić uwagę również na ścieżkę dźwiękową, w obrazie usłyszymy Mando Diao – Dance with Somebody czy rewelacyjny numer The Knife – Pass this on, który wybrzmiewa w czasie bardzo sprytnie nakręconej sekwencji tanecznej.