Czytało mi się to trudno, ponieważ z jednej strony myślę sobie, że to się działo tak dawno temu (1979 rok), ale cały czas odczuwane są tego konsekwencje – w tym roku dopiero usłyszeliśmy o protestach ze strony kobiet. Za wschodnią granicą Polski toczy się wojna i cała Europa odczuwa jej skutki. Ludzie uciekają przed wojną, ale części społeczeństwa się to nie podoba i oskarżają uchodźców o zabieranie miejsc pracy czy wykupowanie produktów. 

Wspominam o tym, ponieważ Persepolis porusza bardzo podobne tematy. Czytałem to i myślałem sobie, że ludzie w ogóle się nie zmieniają – patrzą tylko na siebie i brakuje im empatii. Scenarzystce udało się stworzyć naprawdę unikalny komiks. Bez luźniejszego podejścia lektura mogłaby być trudna w odbiorze. Natomiast wiele wątków i historii jest opisanych z domieszką czarnego humoru. Nie brakuje jednak momentów dramatycznych i brutalnych, ponieważ w tle cały czas toczy się wojna. Dzięki tym żartobliwym wstawkom fragmenty o opresji, buncie i walce z nienawiścią wybrzmiewają jeszcze bardziej.  

Podoba mi się, że komiks rysowany jest w czerni i bieli bardzo prostą kreską. Sprawia to, że segmenty, w których bohaterka jest młodsza mogą być przetworzone przez umysł dziecka i pozostawiać wiele rzeczy w sferze domysłu. Dodatkowo to historia jest tutaj najważniejsza i taki styl nie odciąga naszej uwagi od treści. 

Czyta się to naprawdę doskonale widząc, że jest to opowieść autobiograficzna Marjane Satrapi, w którą autorka wkłada całe swoje serce. Ta szczerość bardzo działa na emocje odbiorcy – gdy trzeba wywołuje uśmiech na twarzy, by chwilę później wzruszyć czy wywołać smutek i przerażenie. W sumie pewnie trochę tak dziecko widzi koszmar jakim jest wojna – chodzi do szkoły, uczy się i bawi ze znajomymi, żeby chwilę później dowiedzieć się, że ktoś z rodziny zginął albo zaczyna się bombardowanie miasta i trzeba się ukryć. To jest coś, co ciężko mi sobie wyobrazić i dzięki temu, że jest to komiks, mogę to zobaczyć.