Masterton z wyeksploatowanego wątku, jakim jest nawiedzona posiadłość, zdołał wycisnąć jeszcze kilka kropli świeżego soku. To nie jest typowa książka o duchach i skutecznie potrafiła mnie zainteresować. Mamy tajemnicze szepty, intrygującą starą nieruchomość z pewnym sekretem i mroczny nastrój, który… prędko się rozmywa. Akcja jest szybka. Już pierwszej nocy coś się dzieje i bohaterowie dowiadują się o rzekomych nadnaturalnych obecnościach. Równie ekspresowo szukają pomocy u różnych źródeł i odkrywają kolejne rąbki tajemnicy. Ta prędkość spowodowała u mnie brak uczucia napięcia. Wraz z postępem fabuły narrator powoli obdziera wszelkie zjawiska nadprzyrodzone z ich – nazwijmy to – mocy. Wszystko, co wydawało się potężne, zostaje sprowadzone do ludzkich słabości czy możliwości. Stara się wyjaśnić, dlaczego tak się dzieje. Jednak kilka scen, a szczególnie finałowa, były dla mnie nie tyle przerażające, ile komiczne.

Powieść absolutnie nie straszy, a upiornych scen jest jak na lekarstwo. Nie zmienia to faktu, że jest wciągająca i czyta się ją przyjemnie i szybko. Są sceny krwawe – z tego Masterton nie umiałby zrezygnować. To pomysłowe momenty, które określają iluzoryczną potęgę, z którą mierzą się bohaterowie. Iluzoryczną, gdyż (tak jak napisałem wcześniej) finalne starcie jest szybkie i gładkie.

Pomysł z szeptami i tym, co się za nimi kryje to duży plus tej powieści. Bardzo podobało mi się wytłumaczenie, skąd to się wzięło i jakimi prawami rządzi się tajemnica budynku. Pod tym względem lektura mnie nie zawiodła.

Historia posiadłości Allhallows Hall jest pomysłowa. Choć czerpie trochę z dziejów prześladowania katolickich księży za panowania królowej Elżbiety I, to autor dodał trochę od siebie. Z pewnością zaskoczy was wątek z pewnym kolorowym witrażem w korytarzu rezydencji.

Polska okładka również przykuwa uwagę. W tytule jest słowo „dom”, ale zrezygnowano z pokazania wizerunku dworu na rzecz samotnego drzewa na czerwonym tle. To zapowiada coś przerażającego i krwawego, ale spokojnie. Jeśli boicie się czytania horrorów, ale kusi was przeczytanie choć jednego, to ten jest w sam raz.

Osobiście, bardziej podoba mi się właśnie rodzima okładka, gdyż w angielskiej wersji nie ma czerwonego tła.