Wszędzie można zobaczyć i poczuć brak T’Challi, ale także i samego Chadwicka Bosemana. Obawiałem się, że widz będzie szczuty śmiercią aktora, ale na szczęście Coogler wykazał się idealnym wyczuciem. Film jest hołdem dla dorobku i spuścizny Bosemana, ale jest to zrobione ze smakiem i wspaniale wkomponowane w fabułę. Patrząc na sceny, w których ktoś wspomina o poległym królu Wakandy, miałem wrażenie, że artyści nawet nie musieli grać. Dialogi, które wypowiadali, śmiało mogłyby paść, kiedy wspominaliby swojego przyjaciela. Reżyser Czarnej Pantery: Wakanda w moim sercu potrafił udowodnić, dlaczego zastąpienie Chadwicka nowym odtwórcą tej roli, nie byłoby dobrym pomysłem. Za to chylę mu czoła, bo widziałem wielu malkontentów w internecie, którzy domagali się recastu.

Przez prawie trzy godziny oglądamy dostosowanie Wakandy do nowej rzeczywistości, ale także nowe problemy, które przynosi ze sobą Namor. Pojawiają się momenty statyczne, ale także żywe sceny akcji. Coogler kolejny raz potrafił znaleźć perfekcyjny balans i pomimo tak długiego czasu trwania, nie nudziłem się nawet przez moment. Duży wpływ miała na to również oprawa audiowizualna filmu. Podobnie jak w Czarnej Panterze zarówno ujęcia, jak i muzyka stoją na najwyższym poziomie i widać, że twórcy dokładnie przemyśleli, jak to powinno wyglądać. Od razu chce się zostać w świecie Wakandy na dłużej.