Stranded: Alien Dawn uderza w motyw, który bardzo lubię – człowiek w nieznanym sobie miejscu uczy się tego jak ono funkcjonuje i próbuje stworzyć tam coś pokroju domu. Odkrywa jego kolejne sekrety, respektuje lokalne drapieżniki (zwłaszcza gdy mają kolczaste ogony bądź wielkie szczęki) i odkrywa w sobie nowe pokłady chęci przetrwania. 

Powtórzę to co pisałem przy okazji pierwszych wrażeń z Stranded: Alien Dawn – mamy tutaj do czynienia z RimWorldem w wersji 3D. I nie jest to żadna obelga, bo kopiowanie jest najwyższą formą uznania. Mamy tutaj te same mechaniki zarządzania harmonogramem, potrzeby naszych ocalałych czy cykliczne wydarzenia losowe. Jednakże produkcja Haemimont Games nie jest zupełnym klonem, bo dodaje swoje mechaniki. Pierwszą jest wykorzystanie środowiska 3D. Budynki mogą mieć piętra, a wykorzystanie wysokości, chociażby pod postacią drewnianych wież, do ostrzeliwania agresywnej fauny obcej planety. Dodatkowo ułatwia to planowanie na małej przestrzeni. 

Inną sporą zmianą jest większy nacisk na walkę – nawet mało ogarnięci w strzelaniu czy w walce wręcz koloniści są w stanie poradzić sobie z przerośniętymi żukami. Co więcej, za pośrednictwem specjalnych obiektów mogą trenować swoje umiejętności (przy okazji się relaksują). W przeciwieństwie do swojego słynnego pierwowzoru nasi podopieczni nie są tak delikatni i leczenie ran zajmuje o wiele mniej czasu. Dzięki temu wypady na gniazda wrogich owadów nie są tak ryzykowne. Dodatkowo liczne pułapki oraz możliwość budowania murów pozwala na stworzenie prawdziwiej fortecy, która pozwoli odeprzeć nawet najbardziej intensywne natarcia. 

Nie zmienia to jednak faktu, że wciąż mówimy o survivalu pełną gębą. Dlatego musimy zadbać o odpowiednie zapasy pożywienia, dostęp do ubrań czy broni potrzebnej do wymiany kulturowej z przedstawicielami lokalnej fauny. A oprócz przerośniętych stawonogów groźna jest także sama planeta. Ostra zima przy braku ogrzewania oraz ciepłych ubrań może doprowadzić do śmierci ocalałych. Sam straciłem tak jednego człowieka, bo ten – nie zważając na zimno – biegał w potarganych ubraniach, aż w końcu hipotermia zrobiła swoje.  Z kolei lato, gdy zbyt mocno przygrzeje, potrafi nieźle sparaliżować życie w wiosce. Dlatego warto pilnować okien i uchylać je, gdy tylko to możliwe – obniża to temperaturę w pomieszczeniach. Cały czas musimy więc czuwać, aby wszystko funkcjonowało tak, jak powinno.