Postaram się w swojej recenzji nie zawierać żadnych spoilerów i nie wychodzić poza to, co widzieliśmy na obu zwiastunach. Od pierwszych minut w filmie dużo się dzieje. Opowieść rozpoczyna się od genezy antagonisty — Gorra zwanego rzeźnikiem Bogów bądź Bogobójcą (w tej roli rewelacyjny i kompletnie do siebie niepodobny Christian Bale). Reżyser portretuje jego traumę, pozwala zrozumieć późniejsze motywy działania, widz nawet jest w stanie mu momentami współczuć. Wstęp jest bardzo sprawnie opowiedziany, historia stanowi swoistą parabolę i komentarz do kwestii wiary i religii.

Potem wracamy do protagonisty (Chris Hemsworth), który w obrazie Waititi’ego przez cały film gra pierwsze skrzypce. Większość z Was pewnie pamięta go jeszcze z Endgame, jako pogrążonego w marazmie Thora Lebowskiego, hodującego piwny brzuszek i pykającego na konsoli. Pożegnajcie się z nim, bo obecnie syn Odyna zrobił formę na lato. Walcząc u boku Strażników z Galaktyki, przeszedł przemianę zarówno fizyczną jak i psychiczną. Całą swoją energię włożył w kreację lepszej wersji siebie. Przed czym uciekał, przekonacie się sami. Wiadomo, że w historiach spod szyldu MCU nigdy nie może być zbyt spokojnie. Nasz heros musiał więc porzucić self-coaching i ruszyć na ratunek swoich krajan z Nowego Asgardu. U jego boku zawalczy nieustraszona Walkiria (Tessa Thompson) oraz Korg (Taika Waititi). W trakcie jednej z potyczek, ku zaskoczeniu nordyckiego Boga dochodzi również do spotkania z ex-ziemską dziewczyną Jane Foster (Natalie Portman), która powraca jako Potężna Thor. Będzie to okazja do rozliczenia się z przeszłością i ułożenia relacji pomiędzy nimi na nowo. Więcej nie chcę Wam zdradzać, żebyście bawili się na seansie tak dobrze, jak ja. Tym bardziej że końcówka wbiła mnie w fotel, bo czegoś takiego się nie spodziewałam i tytuł filmu nabrał dla mnie zupełnie nowego znaczenia!