Jak już wspomniałem wcześniej, Reynolds odgrywa swoje role w bardzo podobny sposób. Tutaj również co rusz rzuca kąśliwe uwagi i uśmiecha się od ucha do ucha, prezentując idealnie białe zęby. Nawet jego młodsza wersja nie szczędzi mu pochlebstw na temat jego muskulatury. Co prawda, miał też poważniejsze sceny, ale to w końcu kino familijne, gdzie ma być miło, zabawnie i ciepło. Ta rola bardzo do niego pasowała i zachowanie Ryana nie kłuło w oczy (nie, żebym go nie lubił).

Dłużej nad powyższym aktorem nie będę się rozwodzić, natomiast warto przyjrzeć się chłopcu grającemu młodszą wersję Adama. Walker Scobell to po prostu mały Reynolds! Idealnie wykonał swoje zadanie naśladując zachowanie odtwórcy głównej roli. Opisana dwójka jest magiczna, a ich przekomarzania czy też współpraca tworzą chemię, która wyciąga to widowisko o kilka gwiazdek do góry. Tylko dla tego duetu warto obejrzeć tę produkcję!

Choć ich postacie nie są napisane w skomplikowany sposób, a wątek relacji ojca i syna nie jest niczym oryginalnym (choć bardzo ważnym), to całość ogląda się przyjemnie.

Fani MCU mogą zobaczyć Marka Ruffalo w roli ojca i naukowca, jednakże w tym przypadku nie zamienia się w zieloną bestię. Kolejną znaną osobistością z Marvela jest Zoe Saldana – tutaj w roli wybranki serca głównego bohatera.

Natomiast słabo wypada postać antagonisty. Maya Sorian (Catherine Keener) jest bez charakteru. Niczym mnie nie zainteresowała, w żaden sposób nie porwała. Nie pierwsza i nie ostatnia zrobi dla kasy wszystko. Czasu antenowego też nie dostała za dużo, więc nawet nie było jak jej rozwinąć. Szkoda.