Strange otrzymuje nowe wyzwanie, a czytelnicy są świadkami wydarzeń, które nieuchronnie prowadzą do końca wszelkiego życia. Najwyższy Czarnoksiężnik musi więc w stu procentach zaangażować się w sprawę, ale na szczęście u swego boku ma zarówno przyjaciół (w tym byłą żonę), jak i wrogów. Snuje więc na poczekaniu kolejne plany z nadzieją, że wszystko skończy się dobrze, ale nawet jego zaczynają przerastać konsekwencje własnych czynów. Akcja opiera się na sprawdzonych schematach i motywach, ale poprowadzona jest w taki sposób, że ciężko oderwać się od komiksu, póki nie pozna się jego zakończenia. Do tego nie brakuje tutaj dziwacznych zaklęć i licznych stworów z obcych planet. Na kartach pojawiają się także takie postacie jak Nightemto, Mefisto czy Dormammu.

Układ fabularny w drugim tomie prezentuje się tak samo, jak w pierwszym. Po długiej przygodzie z Galactusem dostajemy trzy krótsze epizody. Mamy więc walkę z ośmiorniczym bytem w domu typowej amerykańskiej rodziny, uzdrowienie dłoni Doktora za sprawą ryzykownego zaklęcia i w końcu halloweenowy Annual. Z wymienionych opowieści najbardziej spodobała mi się ta pierwsza przez swoją prześmiewczą i lekko groteskową w tonie historię, ale za to trzecia posiada najlepszą w tym albumie warstwę graficzną od Andy’ego MacDnonalda.

Skoro już o ilustracjach mowa, to mamy tutaj do czynienia z kilkoma rysownikami, m.in. Jesús Saiz, którego zapewne kojarzą czytelnicy Tajnego Imperium, a także Scotta Koblisha, doskonale znanego fanom Deadpoola. Ich prace są przyjemne dla oka i poniekąd realistyczne. Widać, że panowie nie silą się na eksperymentowanie, a ich rysunki składają się na interesującą całość. Nie odczułam więc jakiegoś większego przeskoku od jednego stylu do drugiego.