Wspomnę jeszcze o pieniądzach, bo ta kwestia mnie zaintrygowała, otóż – wierząc temu, co można przeczytać w Internecie – budżet filmu wyniósł 75 mln dolarów. Dużo? Jak na hollywoodzką produkcję raczej przeciętnie. A jeśli weźmiemy pod uwagę gaże aktorów odgrywających główne role, Leonardo DiCaprio i Jennifer Lawrence (wybór tak dużego nazwiska do tej roli to trochę przerost formy nad treścią), którzy zainkasowali odpowiednio 30 mln $ i 25 mln $ to zostaje “marne” 20 mln $, gdzie przy filmie pracowało łącznie prawie 1000 osób, a wśród nich znajduje się jeszcze kilka znanych i cenionych osobistości (nie wspomniałem wcześniej o Cate Blanchett, Marku Rylance czy Ronie Perlmanie), które nie grają tu pierwszych skrzypiec, ale też raczej za przysłowiową miskę ryżu nie pracują. Gdzieś ewidentnie przyoszczędzono i to niestety widać i słychać. Jest tu trochę efektów specjalnych, ale nie są one najwyższych lotów – chociaż sama kometa wygląda całkiem przekonująco. Większość akcji rozgrywa się w zamkniętych pomieszczeniach, przez co momentami jest nieco klaustrofobicznie, a niektóre scenografie nie są zbyt wiarygodne – Centrum Kontroli Misji NASA bardziej przypomina open space pierwszego lepszego warszawskiego biurowca.

O muzyce wspomnę tylko dlatego, że “wypada”. Jest ona poprawna i spełnia swoją rolę, ale nie sprawi, że będziecie po seansie wyszukiwać “tego świetnego kawałka z X minuty”. Najbardziej zapadającym w pamięć utworem jest tytułowy Don’t look up wykonywany przez Arianę Grande i byłby on nawet dobrą propozycją, ale na Eurowizję z przełomu XX i XXI wieku.