Ale jak tutaj uratować galaktykę, gdy drużyna składa się z tak różnych osobowości. Słowem kluczowym jest tutaj drużyna! Chociaż każdy z bohaterów pochodzi z innej planety (i do dosłownie!) to potrafią ze sobą współpracować, pomimo że przez większość czasu sobie dokuczają. I właśnie dialogi stanowią największą siłę tej gry – każda z postaci zachowuje się w charakterystyczny dla siebie sposób, np. Rocket nieustannie wytka błędy Star-Lordowi, a Drax wymyśla Gamorze coraz to nowsze przezwiska. Sam scenariusz nie jest jakoś specjalnie oryginalny, więc w konsekwencji po ograniu pierwszych rozdziałów nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że to wszystko gdzieś już widziałam. Jednakże produkcja potrafi kilkakrotnie zaskoczyć i to pozytywnie.

Bardzo podobał mi się fakt, że od razu po rozpoczęciu rozgrywki zostajemy wrzuceni na głęboką wodę. Prawidłowa fabuła (najpierw zaczynamy od sceny z przeszłości Petera Quilla) rozpoczyna się nieco ponad dekadę od zakończenia paskudnej wojny, w której brali udział nasi bohaterowie (choć nie zawsze po tej samej stronie konfliktu). Thanos nie żyje, Nova Corps próbuje odbudować swoje imperium, a tytułowi Strażnicy Galaktyki mający za sobą już kilkanaście wspólnych misji i są… spłukani, przez co żyją poza nawiasem galaktycznego społeczeństwa. Jak na ironię poznajemy ich w chwili, gdy próbują się włamać do pilnie strzeżonego kosmicznego wysypiska śmierci, aby złapać potwora i nieco na nim zarobić. Chwilę później w przypływie heroizmu próbują uratować galaktykę przed olbrzymim zagrożeniem, a w międzyczasie łagodzą napięcia w drużynie spowodowane m.in. próbą wiązania końca z końcem.