MIEJSCE DLA KAŻDEGO GRACZA
Teksańska Masakra Piłą Mechaniczną – recenzja filmu. Trudne życie influencerów.
Grupa młodych ludzi wyrusza do wyludnionego miasteczka. Pragnie na jej zgliszczach zbudować nową zaangażowaną utopijną społeczność. Mózgiem przedsięwzięcia jest zadufany w sobie człowiek o imieniu Dante (Jacob Latimore), który nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć zamierzony cel. Po przybyciu okazuje się jednak, że Harlow nie jest w pełni opuszczone. Jeden z budynków jest istniejącym, nieprzerwanie od 1925 roku, sierocińcem, który prowadzony jest przed schorowaną staruszkę Ginny. Młody przedsiębiorca nie chce słuchać wyjaśnień starszej kobiety. Pragnie jedynie, by jak najszybciej trafiła na bruk, ponieważ wkrótce do miasteczka zjadą się potencjalni inwestorzy. Dante nie ma pojęcia, że jego decyzja o eksmisji zaważy na życiu wielu ludzi.
Najbliższą współpracownicą Dantego jest Melody (Sarah Yarkin), która również związana jest z gastronomią. Obydwoje pragną stworzyć alternatywę dla życia w mieście. Swoimi decyzjami burzą dawny porządek. W pierwszej kolejności chcą zerwać flagę Konfederacji, która wśród części amerykańskich środowisk kojarzona jest z rasizmem. Nie szanują ostatnich mieszkańców Harlow. Patrzą na nich z góry. Przypominają kolonialistów, którzy za wszelką cenę chcą wykorzenić tożsamość tego miejsca. Robią to bez żadnego poszanowania historii. Już od pierwszych minut otwarcie krytykują teksańskie zwyczaje. Komentują duże samochody, spaliny oraz broń noszoną przy pasku. Czują się mieszkańcami globu, ale respektują innych obyczajów. A Teksańczycy nie lubią, gdy ktoś im mówi, jak mają żyć… szczególnie Leatherface.
Blado wypada jej historia...
Fabułę najnowszej odsłony Teksańskiej Masakry Piłą Mechaniczną możemy podzielić na trzy wątki. Pierwszy dotyczy młodych pacyfistów, którzy pragną stworzyć współczesną idyllę na gruzach dawnego miasteczka, drugi jest pomostem z produkcją z 1974 r., który dotyczy wątku ocalałej po masakrze dziewczyny o imieniu Sally. Już na poziomie scenariusza pojawia się tutaj problem, ponieważ motyw zemsty po latach na oprawcy jest źle poprowadzony. Sally (Olwen Fouéré) przez wiele lat próbowała dorwać Leatherface’a, o czym dowiadujemy się z materiału dokumentalnego puszczanego na stacji benzynowej w pierwszych scenach filmu, ale było to trudne, ponieważ nie wiedziała, jak wygląda. Maska z ludzkiej twarzy zdecydowanie utrudniła jej rozwiązanie tej zagadki. Teraz w końcu będzie miała okazję stanąć twarzą w twarz z oprawcą. Brakuje tej postaci charyzmy, szczególnie gdy pamięta się, jak podobny wątek został poprowadzony w Halloween. Trzeci wątek dotyczy siostry Melody, która ma za sobą traumatyczne przeżycia. W szkole doszło do strzelaniny. W jej wyniku życie stracili jej koledzy i koleżanki, a Lila (Elsie Fisher) musi poradzić sobie z tym, co zaszło. Najbardziej blado wypada jej historia, ponieważ ma za wiele luk, domysłów, a zachowanie na przestrzeni filmu przeczy temu, że boryka się z jakąkolwiek traumą.
Wspomnienie dawnej masakry
I to jest kolejny problem z nową odsłoną Teksańskiej Masakry Piłą Mechaniczną. Trudno kibicować ekranowym bohaterom. Grupa influencerów wypada mało przekonująco. Irytujący Dante, despotyczna Melody lub przeżywająca traumę po postrzale Lila nie wywołują sympatii. Raczej oglądamy wydarzenia bez emocji. Brakuje im charyzmy i chęci przetrwania. W pierwszych minutach filmu widz zapoznaje się z migawkami, które rozgrywały się 40 lat wcześniej. Ten sam obraz ogląda jedna z dziewczyn na stacji benzynowej. Kupuje nawet korkociąg z wizerunkiem piły mechanicznej za 15 dolarów. Chociaż punkt tętni wspomnieniem dawnej masakry, z każdej półki wyłaniają się pamiątki, które wspominają dawne wydarzenia. NIKT nie ma obiekcji, by wybrać się w te krwawe rejony. Czy to świadczy o tym, że młodzi ludzie nie interesują się dziedzictwem? Nie zanurzają się w historię danego miejsca?
A co z mordercą?
Leatherface jawi się jako obrońca dawnego porządku. W jednej ze scen widz może zaobserwować figurę, która nawiązuje do Anthony’ego Wolfa – teksańskiego obrońcy Alamo. Przed jej stopami leży piła mechaniczna. Chęć zemsty nie wynika wyłącznie z prywatnych pobudek, jest również chęcią zatrzymania przeszłości. Społeczność influencerów, która nawiedza opuszczone miasteczko, staje się rakiem, który niszczy miejsce, z którym Leatherface jest związany. Krwawa łaźnia jest jedynym wyjściem. Sceny śmierci nie należą do wyjątkowo spektakularnych. Jedynym plusem jest fakt, że w aktach przemocy oprawca korzysta z różnego sprzętu. Nie ogranicza się wyłącznie do piły mechanicznej. Jednak zabawa w chowanego jest nużąca, nawet dla mordercy. Reżyser David Blue Garcia nie ma na niego żadnego pomysłu. To krwawy mistrz gry, który posiada nadprzyrodzone zdolności, a reszta jest wyłącznie tanim mięsem armatnim. Hasła o pacyfizmie, dostępu do broni oraz przeszłości toną pod wylewającą się pożogą krwi. Jaki był więc sens, żeby te tematy poruszać?
Morderca przed emeryturą
Slasher broni się swoimi prawami. Oferuje krwawe emocje, gwarantuje tanią rozrywkę i wyszukane formy pozbawiania życia przy akompaniamencie zadowolonych widzów. Balansuje na granicy kiczu, przeczy prawom rozsądku i tworzony jest z myślą o fanach tego gatunku. W moim odczuciu twórcy zapomnieli właśnie o nich. A gdy w takim obrazie brakuje tego elementu, nawet filmowy morderca chciałby już trafić na zasłużoną emeryturę.
Podziel się ze znajomymi:
Maciej Witkowski
TOP TYGODNIA
NAJNOWSZE WPISY
O NAS:
GraPodPada.pl to miejsce, gdzie przy jednym stole siedzą konsolowcy, pecetowcy, komiksiarze, serialomaniacy i filmomaniacy. Tworzymy społeczność dla wyjadaczy, jak i niedzielnych graczy, czytaczy i oglądaczy. Jesteśmy tutaj po to, aby podzielić się z Tobą naszymi przemyśleniami, ale również, aby pokazać Ci, że każda opinia ma znaczenie, a wszyscy patrzymy na współczesną popkulturę kompletnie inaczej. Zostań z nami i przekonaj się, że grapodpada.pl to miejsce dla każdego gracza.
Masz Pytania? Skontaktuj się z nami: kontakt@grapodpada.pl