W filmowej rzeczywistości para poznaje się podczas jednej z imprez, gdzie Maurizio zostaje zaproszony przez panią domu, a Patrizia dostaje się tam przypadkiem za sprawą swojego kolegi. Nie wiadomo, czy zainteresowanie młodym projektantem jest próbą na stałe przynależenia do życia salonowego. Usidlenie spadkobiercy fortuny wydaje się krokiem na tyle atrakcyjnym, co po prostu opłacalnym, dlatego obserwujemy jej niezgrabne próby przypodobania się mężczyźnie. Filmowy Maurizio jest wycofanym człowiekiem. Niewiele wiemy o jego przeszłości oraz planach na przyszłość. Dowiadujemy się jedynie, że studiuje prawo i zaczytuje się w procesach legislacyjnych. Sprawne oko może uznać, że nie jest zadowolony ze swojego dotychczasowego życia. Małżeństwo z kobietą pozbawioną majątku i pozycji traktuje jako wyrwanie się spod ojcowskiej kurateli. Obserwujemy, jak dochodzi do poznania Patrizii z głową rodziny Gucci. Małymi krokami dostrzegamy zmiany, które zachodzą w jej charakterze oraz potrzebę kontroli, zysku i zmian. Zasłynęła zresztą z wypowiedzi, że „Lepiej płakać w Rolls-Royce’ie niż być szczęśliwą na rowerze”. Została zapamiętana jako „czarna owca” rodziny.

Wcielająca się w tę nieszablonową postać Lady Gaga dwoi się i troi, żeby Patrizia była postacią autentyczną, nieco przerysowaną, ale posiadającą skrywaną głęboko drugą naturę. Z przykrością muszę jednak stwierdzić, że wiele ciekawostek z jej życia uniknęło spotkania z  dużym ekranem. A szkoda, ponieważ filmowa morderczyni została obdarta z kilkunastu interesujących historii. Chociażby z wątku zaprojektowanej przez niej kolekcji biżuterii „OroCoccodrillo” – tak paskudnej, że aż sprzedawcy czuli wstyd, że są zmuszeni tę tandetę sprzedawać.