Jak mówi niepisana zasada dobrej przygody, potrzebna jest dobra drużyna. Tytuł opowiada nam o losach Edgina, wędrownego barda, który w wiedźmińskiej części mojego serca uderza w struny Jaskrowego sentymentu. Przez większość czasy towarzyszy mu Holga, krzepka i potężna barbarzynka, z którą wiążą go więzi głębokiej przyjaźni. Nie mija dużo czasu, a na swojej drodze napotykają jego córkę, ale także starych znajomych, jak i niebezpiecznych wrogów, a ich życie krąży wokół pięknego Neverwwinter. Jeśli na myśl przychodzą wam skojarzenia z grą od Cryptic Studios z 2013 roku, to nic dziwnego, bo mechanika tamtego dzieła została oparta właśnie na Dungeons & Dragons.

Książka bardzo dobrze oddaje wydarzenia, które możemy obejrzeć w filmie, a szczególnie humor, który wypełnia go po brzegi. Przeczytamy więc o tym, jak dwójka głównych bohaterów wydostaje się z więzienia na samym początku fabuły, wyobrazimy sobie opowieści Edgina o jego żonie i córce. Będziemy także świadkami, jak z obcych sobie charakterów, kreuje się zgrana drużyna, szczególnie gdy dołącza do nich magik zaklinacz Simon i zmiennokształtna druidka Doric. Każdy z członków mimo przydatnych zdolności nosi w sobie również problemy z przeszłości, którym stawią czoła podczas wyprawy, by ostatecznie stać się potężniejszą wersją siebie. Jedyne co w aspekcie opowiadanej historii uznaję za wadę, to punkt, w którym się ona kończy, gdyż znajduje się on w mniej więcej 2/3 fabuły filmu. Jednak można to usprawiedliwić tym, że książka została wydana w Stanach Zjednoczonych miesiąc przed premierą produkcji na dużym ekranie, co było ciekawym zagraniem marketingowym, by zaostrzyć apetyt czytelnika na produkcję filmmową i jednocześnie przyciągnąć więcej chętnych do kin.