Największą siłą A Plague Tale: Requiem są przede wszystkim bohaterowie. To świetnie napisane i zagrane postacie, do których nie mam najmniejszych uwag. Nawet antagoniści, niby w swej prostocie, mają większą głębię, ukazującą smutek i rozczarowanie oraz głęboko ukrywany ból. Amicia i Hugo to tak uroczy duet, tak pełen zrozumienia, że nie da się ich nie polubić. Siostra jest gotowa poświęcić wszystko byle tylko uratować swojego małego brata. To pełna odwagi dorastająca kobieta, która niejednokrotnie nie ma już sił fizycznych czy psychicznych do zmagań z kolejnymi hordami szczurów, czy najemnikami pojawiającymi się zawsze w nieoczekiwanym momencie. To nie jest żadna heroina, która w imię sprawiedliwości staje naprzeciwko całego świata – to po prostu kochająca swojego brata wspaniała osoba, która próbuje sobie radzić w trudnych czasach. Jest jak najbardziej ludzka i dlatego staje się bliska sercu każdego gracza.

Z kolei Hugo także w końcu rozwinął skrzydła – w jedynce był to zamknięty w sobie chłopiec, który bał się wszystkiego wokół siebie. Teraz w końcu wychodzi z niego typowe dziecko, pragnące pochłaniać świat swoimi oczami i ciekawe wszystkiego. Jakie to urocze, gdy wspólnie z przyjaciółmi szuka zaginionej kozy czy udaje drapieżnego ptaka na szczycie wieży. To jeszcze potęguje smutek, że tak niewinna istota musi tak cierpieć z powodu schorzenia, które z niewiadomych przyczyn pojawiło się w jego ciele. Maluch jednak potrafi pokazać swoją mroczną stronę, a gdy to robi… giną ludzie. Nie jest on już tak wystraszonym i niemrawym chłopcem, jak w pierwszej odsłonie i potrafi przywoływać moce zdolne równać z ziemią całe miasta. Zgrabnie są także napisane postacie poboczne jak matka rodzeństwa czy przemytniczka Sofie. Mają one swoje miejsce w całej historii i nie pojawiają się na ekranie tylko po to, aby wypełnić lukę potrzebnego w tym momencie bohatera.