O ile w Road 96 podróżowaliśmy przez kraj, tak w prequelu poruszamy się wyłącznie w obrębie miasta White Sands. Sama gra ma bardziej linearną formułę, chociaż posiada więcej zakończeń niż poprzednia. Dlatego też, aby poznać historię z każdej perspektywy, należy przejść ją przynajmniej 2-3 razy – podejmowane wybory blokują niektóre ścieżki fabularne, więc za każdym razem trzeba wybrać inną odpowiedź. Plus jest taki, że ukończenie Road 96: Mile 0 nie zajmuje dużo czasu (jedno przejście zajęło mi około 6-7h), z drugiej strony… Trochę nudziło mnie powtarzanie „stałych interakcji” pomiędzy bohaterami, szczególnie że nie można ich przeklikać.

Z jednej strony dostaliśmy mechaniki znane z poprzedniej części m.in. minigierki polegające np. na wbijaniu gwoździ czy bazgraniu po ścianach, a podejmowanie przez nas decyzje niosą daleko idące konsekwencje. Musimy więc przykładać uwagę do tego, co mają powiedzieć nasi bohaterowie, a także na wykonywane przez nich czynności. Graficznie nie mamy tutaj żadnej rewolucji – deweloperzy znów postawili na komiksowy styl znany z pierwowzoru.

Zupełną nowością są za to segmenty muzyczno-zręcznościowe, podczas których kontrolujemy naszych bohaterów na deskorolce w rytm muzyki z lat 90. (usłszymy kawałki takich zespołów jak m.in. The Midnight czy The Offspring). Jest to ciekawe oderwanie się od przyziemnych spraw naszych bohaterów, podczas których musimy skupić się na pokonywaniu przeszkód (przeskakiwanie przez samochody, barierki, etc). Jeżeli jednak chcemy skupić się wyłączenie na poznaniu historii Zoe i Kaito, to gra pozwala całkowicie pominąć te segmenty – osobiście nigdy tego nie zrobiłam, a nawet specjalnie je powtarzałam, aby wbić jak najlepszy wynik.