Team Bravo, tak jak poprzednim razem, łączy siły, aby powstrzymać zagrożenie ze strony terrorystów z Al-Katali. Po ataku na generała Ghorbraniego niejaki Hassan Zyani postanawia wziąć odwet za jego śmierć, przejmując amerykańskie rakiety dalekiego zasięgu. Tak w telegraficznym skrócie wygląda zarys scenariusza, ale nie chcę dalej wchodzić w szczegóły, żeby uniknąć spoilerów.

Klasycznie dla Call of Duty długość kampanii nie przekracza 5-6 godzin. Od nas zależy jedynie, czy chcemy wydłużyć ten czas, podnosząc poziom trudności. Podczas przeprawy zmierzymy się z przeciwnikami w totalnej rozwałce, skradając się i eliminując ich po cichu, czy bez ogródek bombardując z powietrza za pomocą samolotu bojowego AC-130 – znanego dobrze wszystkim fanom strzelanki od Infinity Ward. W tegorocznej odsłonie serii pojawia się stara gwardia, w tym najbardziej rozpoznawalny Ghost. Oprócz kapitana Price’a i reszty, do drużyny dołącza dwóch żołnierzy z meksykańskich sił specjalnych, którzy zwą samych siebie „Los Vaqueros” – Alejandro i Rodolfo. Z tym pierwszym lubimy się od samego początku historii, drugi nie jest już tak charyzmatyczny.

W sposób sprawdzony od dawna gra prowadzi nas po wyznaczonej ścieżce oferując filmowe doświadczanie.. Dzieje się wiele, jest efektownie, są zwroty akcji i emocje, które wzbudzają ciekawość. W całym tym zamieszaniu twórcy chcieli urozmaicić rozgrywkę i według mnie efekt jest odwrotny od zamierzonego.

Tutaj może pojawić się lekki spoiler, bez większych szczegółów, dlatego zalecam ominąć kilka następnych zdań, jeśli nie chcecie poznać żadnych szczegółów. Chodzi tutaj o walkę z „bossem”, który jeździ czołgiem, a my po placu boju musimy biegać i szukać C4, żeby go wysadzić w powietrze, po drodze jeszcze ubijając opancerzonych przeciwników. Na tle wyreżyserowania całej przygody, ten moment wydaje się nieco absurdalny. Dodatkowo sama produkcja ma podkręcony poziom trudności, co spowodowało, że ten fragment był po prostu irytujący. Grałem na „normalnym”, czyli drugim z pięciu możliwych i nie chcę sobie nawet wyobrażać, co się dzieje na poziomie „realizm”. Następny moment, gdy nadużywałem niecenzuralnych słów to ten, w którym zdani na samych siebie, musimy przedrzeć się przez kawałek miasta, nie mając choćby noża do eliminacji wrogów. Twórcy wpadli na genialny pomysł serwując nam crafting z The Last of Us. Tak, dobrze rozumiecie, musimy chodzić i zbierać taśmę, kawałki metalu i inne bzdety, żeby móc jakkolwiek unieszkodliwić siły przeciwnika. Oczywiście misję należy wykonać najlepiej po cichu, bo gdy tylko zostaniemy wykryci, zlatuje się cały batalion i zostajemy rozstrzelani. Miałem nieodparte wrażenie, że tutaj poziom trudności został dodatkowo podniesiony – giniemy dosłownie od byle strzału. KONIEC SPOILERÓW.

Poza wspomnianymi wyżej elementami rozgrywki cała historia jest spójna, trzyma w napięciu i na pewno zadowoli zagorzałych fanów Call of Duty, szczególnie z lat pierwotnej trylogii Modern Warfare.