To miał być kolejny nudny dzień w biurze. Wszyscy zajmowali się swoimi sprawami – jedni rozmawiali, drudzy poszli coś zjeść, a część z braku lepszego zajęcia, przeglądała sobie wiadomości ze świata. „Suda51 wydał nową grę? No proszę, zobaczmy, co piszą o tym Lollipop Chainsaw…” pomyślał Hiroaki Matsui, przeczesując stronę IGN. Nagle drzwi do pomieszczenia, w którym siedzieli wszyscy programiści, walnęły z hukiem, a w futrynie pojawił się on – Takayuki Kikuchi, CEO Soleil LTD. 

– Robimy grę! – oznajmił donośnie.

Wszyscy popatrzyli po sobie z niedowierzaniem. 

– Ale… Ale jak to? Przecież większość pracowników to dopiero praktykanci, nawet umowy nie mają – odpowiedział drżącym głosem Hioraki. 

– ZA. PIĘĆ. MINUT. NA. SALCE! – ryknął Takayuki.

Hioraki wiedział, że Takayukim nie ma co dyskutować, dlatego zebrał na naprędce parę osób i chwilę później wszedł do sali konferencyjnej wraz z kilkoma studentami. Na końcu długiego stołu siedział Kikuchi. Przecierał co chusteczką pot z czoła. Nie ma co się dziwić, było lato, klimatyzacja nie działała, a to, co przeczytał przed chwilą w sieci, przyprawiło go o dodatkowy stres i nerwy.

– Ten gnojek znowu to zrobił… – wymamrotał pod nosem drżącym głosem.

– Kto taki? – zapytał jeden z ze studentów.

– Suda. Wydał kolejną grę. A my co? Od 2008 roku nie zrobiliśmy nic, a ten dupek od tego czasu ma już 5 tytułów na koncie. – walnął pięścią w stół. – Ja wiem, że to miał być żart, nie bez powodu założyłem firmę w 1 kwietnia. Z drugiej strony, skoro już jest, to wypadałoby coś z tym faktem zrobić. 

Uniósł głowę znad ekranu i spojrzał po swoich podwładnych. 

– Ile macie przy sobie? – mruknął.

Wszyscy zbledli.

– C-co? – wykrztusił z siebie Hioraki.

– To, co słyszałeś. – odwarknął Takayuki. – Pytałem ile macie kasy przy sobie.

Grupa szybko wyciągnęła pieniądze z portfeli i kieszeni, po czym szybko przeliczyli

– 21370 jenów. – odparł cicho Hioraki.

– Niewiele. Ty! – wskazał palcem na jednego ze studenciaków. – Idź teraz do swoich kolegów i przekaż im, że na jutro każdy ma przynieść 100 000 jenów, w przeciwnym razie nie mają tutaj czego szukać. No, a teraz spieprzajcie. Hioraki, ty zostajesz. Mamy do pogadania.

Pomieszczenie szybko opustoszało. Prezes Soleil patrzył przez chwilę z zadumą na panoramę Tokio. Po chwili obrócił się w stronę Hiorakiego. 

– Wiesz, co się teraz sprzedaje? Strzelanie. Popatrz na takie Call of Duty. O, albo lepiej, Gears of War! Biegasz, strzelasz, biegasz strzelasz, czasem skryjesz się za czymś i strzelasz dalej. My też tak możemy. Co w tym niby trudnego? Tylko to musi być kobieta. Faceci lubią kobiety przecież, prawda? Patrz na sukces takiej Lary Croft… Tylko to nie może być byle babka. Policjantka z jednostki specjalnej. Tylko ja tą grupę nazwać… Co jest teraz popularne? Zombie! Nazwiemy jej jednostkę Zombie Unit!

– Czyli to będzie policjantka, która będzie walczyć z zombie? Przecież Capcom nas pozwie… 

– Ty to Hioraki jednak nie myślisz. Nie bez powodu to ja zostałem szefem, a nie ty. Nic z tych rzeczy. Będzie walczyć z androidami i prywatną armią złej korporacji. A czemu Zombie Unit? Przecież to brzmi totalnie cool. Mówię ci, to się sprzeda. – zatarł ręce z zadowolenia. Ewidentnie był dumny z tego, co wymyślił. – Daję ci pół roku i ani dnia więcej. Za równo 6 miesięcy chcę widzieć gotową grę. Nie obchodzi mnie jak tego dokonasz, ani z kim. Ma być.

– Ale przecież u nas nikt nie ma doświadczenia. Z kim mam tego dokonać? Przecież 90% osób tutaj to studenci, którzy przyszli tylko po zaliczenie praktyk. W życiu nawet linijki kodu nie napisali. – załamał ręce Hioraki. 

– TO ICH NAUCZYSZ, OD CZEGOŚ TU JESTEŚ. – wrzasnął Takayuki, po czym wziął głęboki oddech i ciągnął dalej. – Widzisz, droga samuraja nie jest prosta. Jest wyboista i pełna wyzwań. A skoro już o samurajach mowa… – zawahał się przez chwilę. – Katana. Bohaterka ma mieć jeszcze katanę. Robiłeś Ninja Gaiden, to ogarniesz, co to dla ciebie. – zaśmiał się.

Hioraki Matsui patrzył z niedowierzaniem na swojego przełożonego. „Oszalał, ewidentnie oszalał. Przecież on postradał zmysły. Strzelanie? Zombie Unit? Katana? Zła korporacja? Z kim ja mam niby to zrobić, z tą bandą nieuków, która fartem prześlizguje się z roku na rok? I to jeszcze w pół roku” – pomyślał. Bał się tego, co go czeka. Wiedział, że to dopiero początek dziwnych pomysłów jego szefa, że dalej będzie tylko gorzej.

– Co tak stoisz, jak kołek?! Do roboty, czas leci! – zaśmiał się Takayuki Kikuchi.

Na następny dzień do siedziby Soleil przyszła tylko garstka ludzi, głównie ci, którzy nie mieli żadnej realnej alternatywy. Prace nad Wanted: Dead się rozpoczęły. I tak mijały kolejne dni, tygodnie i miesiące chaotycznej dłubaniny. Ktoś na szybko napisał scenariusz na kolanie, kto inny narysował z zeszycie szkice postaci i przeciwników, a że budżet i czas był, jaki był, to zrobił ich niewiele – ot, dwa, góra trzy warianty oponentów na jeden poziom. Samych leveli też nie było zbyt wiele, bo tylko trzy, z czego ostatni był w sumie rozbudowaną wariacją komisariatu pełniącego funkcję huba, po którym przemieszczała się bohaterka między misjami. Żeby nieco wydłużyć rozgrywkę, postanowili maksymalnie je porozciągać i procesu twórczego nie ułatwiało też wieczne wtrącanie się Kikuchiego. Ten zamykał się ciągle w swoim gabinecie, zagrywając się różne produkcje, z których i podsuwając co ciekawsze jego zdaniem, pomysły do zaimplementowania. „Graliście w Yakuze? Tam są różne fajne aktywności, które ludzie chwalą w recenzjach. My też musimy takie mieć! Macie dodać grę rytmiczną polegającą na jedzeniu ramenu. A i karaoke! Wszyscy kochają karaoke”. Innym razem nagrał się w Metal Gear Solid 4.

– Cutscenki! W MGS4 jest ich pełno i ludzie je kochają. A, i część z nich ma być retrospekcją bohaterki, tylko najlepiej w stylu anime. Będziemy lepsi niż Kojima.

– Ale jak, gdzie, po co?

– To już nie mój problem, tylko wasz. Mają być.

Co innego mieli zrobić biedni pracownicy? Zrobili to, co im kazano. A że były one bez sensu? Cóż, grunt, że były. 

Czas mijał nieubłaganie, a kolejne absurdalne pomysły co chwilę się piętrzyły. „Drzewko rozwoju!”, „Wielki mech na pajęczych nogach!”,  „Automat arcade jak Shenmue!” huczał nad głowami niedoświadczonych deweloperów Takayuki. 

– A dzisiaj macie dodać piłę łańcuchową i przecinanie wrogów w pół.

– Piłę mogę dodać, ale nie wiem jak zrobić animację…

– Wymyśl coś.

„Typowe podejście, wymyśl coś… Sam wymyśla bzdury, ale palcem żeby pomóc to nie kiwnie” – pomyślał Hioraki. Na szybcika narysował czerwone kółko w paintcie, wkleił napis „censored” i sprawę olał. A to, że to się kupy nie trzyma, bo w normalnych scenach walki, kończyny latają na lewo i prawo, a krew się leje hektolitrami? Trudno, przynajmniej nie nadwyrężyło to i tak już lichego budżetu. 

Nadszedł ostateczny termin. Gra osiągnęła złoty status, i już mieli wysyłać płytę do tłoczni, gdy nagle okazało się, że Keiji – chłopak odpowiedzialny za to zadanie – przepadł, a z nim jedyna kopia gry.

– To wypalcie nowy egzemplarz! Niech no tylko znajdę Kijiego, to mu nogi z d… 

– Tylko jest pewien problem. – przerwał Hioraki. – Wczorajszej nocy była burza, poszło przepięcie i wszystkie komputery szlag trafił. Dyski spalone, raczej nic nie uda się odzyskać… 

Zapadła grobowa cisza.