W filmie Wonder Woman czuć olbrzymie ambicje i serce Patty Jenkins do umieszczenia ważnego przesłania. Pani reżyser chciała umieścić tu przekaz podprogowy, opowiadający o tym, z czym muszą mierzyć się ludzie w czasie wojny zarówno żołnierze, jak i cywile. Niestety udało się to w bardzo małym stopniu, może też dlatego, że to były subtelne uwagi i raczej gra obrazem, zamiast mocnego uderzenia jak w filmach skupiających się tylko na tym. Jak dla mnie było to przesłanie dodane na siłę. Ludzie idący na tego typu filmy do kina nie oczekują od reżysera, aby ten poruszał ważny temat, oni chcą się po prostu dobrze bawić i nic więcej. A w tym filmie nawet to się jakoś wybitnie nie udało. Może warto było skupić się na celu pierwszorzędnym, zamiast dodawać otoczkę ambitnego kina. Jeżeli chodzi o grę aktorską. Gal Gadot w solowych scenach jest strasznie drewniana. Jednakże, gdy tworzy ona duet z Chrisem Pine, momentalnie się to zmienia. Ujęcia, w których występuje ta dwójka to istny majstersztyk, czuć jak między nimi iskrzy i jak dobrze się rozumieją. W mojej ocenie to właśnie Steve Trevor grany przez Chrisa wysuwa się na prowadzenie w odgrywaniu swojej postaci, jest zabawny, błyskotliwy i momentami nieporadny np. w scenie, gdy stara się wytłumaczyć Dianie, na czym polega małżeństwo, mimo że sam do końca nie wie, po co ono jest. Pozostali członkowie obsady może nie wykazali się jakoś bardzo posiadanym warsztatem, ale olbrzymią sympatią obdarzyłem Sameera (Saïd Taghmaoui) i Charliego (Ewen Bremner). Pierwszy to komediant z zacięciem aktorskim, który dzięki swojemu niesamowitemu darowi do wcielania się w inne postacie jest nieoceniony wszędzie tam, gdzie trzeba działać incognito. Drugi zaś to weteran po przejściach uciekający w objęcia pełnej butelki alkoholu. Obaj mają w sobie swego rodzaju tragizm, który, tworzy wokół nich otoczkę realności. Dzięki temu cała drużyna z Dianą i Stev’em na czele kreuje nam obraz przyjaźni, która tworzy się między nimi.