Przez wiele lat karmieni byliśmy kolejnymi odcinkami Gry o Tron. Pamiętam, że darzyłem tamtą produkcję szczególnym uczuciem. Gdy zadebiutował pierwszy odcinek, miałem 21 lat i całe życie przed sobą. Bardzo cieszyłem się, gdy myślałem o kolejnych odsłonach serii. Wszyscy moi znajomi żyli tym, co się wydarzyło w serialu. Po latach moja miłość do Gry o Tron pomału gasła, aż w końcu stała mi się zupełnie obojętna. Żenujące zakończenie przełknąłem bez wielkich krzyków i złości. Gdy pojawiła się informacja o debiucie na HBO Max pierwszego odcinka Rodu Smoka, przyjąłem to bez wielkiej radości. Nie będę ukrywał, że w ostatnich latach częściej czułem rozczarowanie i zażenowanie, gdy na warsztat brano coś, z czym łączyła mnie szczególna więź. Muszę jednak oddać, że pierwszy odcinek wypada nad wyraz obiecująco. Wiadome jest, że na samym początku celem reżysera jest umiejętne rozstanie pionków na serialowej planszy. Można zauważyć pierwsze konflikty, zdrady, poświęcenie w imię władzy, a przede wszystkim szaleńczą potrzebę przetrwania rodu za sprawą męskiego potomka. Myślę, że widzom w pamięci zapadną szczególnie dwa fragmenty, które pozwalają sądzić, że historia będzie tonąć we krwi. Na temat wyborów castingowych powinienem milczeć, bo nigdy nie byłem wielkim fanem Matta Smitha. Grana przez niego postać Daemona Targaryena ma wiecznie ten sam wyraz twarzy i wyjątkowo irytuje. Ród Smoka ewidentnie uderza w tony, które mogą spodobać się fanom pierwszego sezonu Gry o Tron. Wyczuwalna jest energia, która pozwala sądzić, że przed nami dobry serial osadzony w znanym świecie. Jednak wątpię, że zajmie u mnie szczególne miejsce. Na ostateczną ocenę przyjdzie mi jednak jeszcze poczekać, ponieważ Rodowi Smoka dam szansę. A to już czyni z niej produkcję wartą polecenia. ~ Maciej Witkowski